پک پالتویی دو جلدی قرآن و مفاتیح

توضیحات

پک پالتویی دو جلدی قرآن و مفاتیح

آثار ذكر

«ياد خداوند» آثار و بركات فراوانى دارد كه در آيات و روايات به آن اشاره شده است و ما در اين جا به برخى از آن ها مى پردازيم:

«واذكرونى اذكركم واشكروا لى ولا تكفرون» مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و كفران نورزيد.
ذكر خدا معناى وسيع و مصاديق فراوانى دارد. انسانى كه در تمامى لحظات زندگى به ياد ذات پاكى است كه سرچشمه تمام خوبيها و نيكها مى باشد و به اين وسيله روح و جان خود را پاك و روشن مى سازد، خداوند نيز در تمامى مراحل زندگى و در اوج مشكلات و سختى ها او را تنها نمى گذارد.

كسى كه همواره به ياد خدا باشد، خداوند همنشين و جليس او خواهد بود چنانكه در حديث قدسى به حضرت موسى (علیه السلام) فرمود: اى موسى; من همنشين كسى هستم كه مرا ياد كند، موسى سؤال كرد: روزى كه هيچ پناهى نيست جز پناه تو چه كسى در پناه تو خواهد بود. فرمود: آنها كه مرا ياد مى كنند و من نيز آنان را يارى مى كنم، و با هم دوستى مى كنند در راه من، پس دوست دارم آنها را، اينان كسانى هستند كه وقتى بخواهم به اهل زمين بدى رسانم، آنها را ياد كرده و به خاطر آنان بدى را دفع مى كنم.

انسانى كه پيوسته به ياد خداست، حب الهى در قلبش جاى مى گيرد. چنانچه در زندگى روزه مره نيز چنين است كه اگر انسان در تمامى ساعات و در تمامى افكار خود شخص خاصى را در خاطر داشته باشد، كم كم محبت او در قلبش حاكم مى شود.
در روايت نيز آمده است.
«من اكْثَر ذكر الله احبْه» هر كس زياد خدا را ياد كند، محبت خداوند در قلبش حاكم مى شود.

از نظر قرآن كريم ذكر خدا زمينه رستگارى انسان را فراهم مى سازد: «واذكر والله كثيراً لعلكم تفلحون» خدا را بسيار ياد كنيد، باشد كه رستگار شويد.

5. افزايش بركت و حضور ملائكه
از روايات استفاده مى شود خانه اى كه ذكر خدا در آن بسيار شود، بركتش بسيار مى شود و ملائكه در آن خانه حاضر و شيطانها دور مى گردند، و آن خانه براى اهل آسمانها آنچنان درخشنده است كه ستارگان براى اهل زمين، و خانه اى كه در آن قرآن خوانده نشود و ذكر خدا در آن نشود، بركتش كم است، ملائكه از آن خانه گريزان.

آرامش و اطمينان گمشده ى انسان امروزى است كه در آرزوى به دست آوردن آن مى باشد قرآن كريم راه رسيدن به آرامش را به بشر معرفى مى نمايد:
«الا بذكر الله تطمئن القلوب» همانا با ياد خدا دلها آرام مى گيرد.

7. دورى از شيطان
آنان كه به ياد خدا هستند از وسوسه هاى شيطان متأثر نمى شوند و ياد خدا سلاحى است كه از آنها در برابر شيطان محافظت مى نمايد.
«ان الذين اتقوا اذا مسهم طائف من الشيطان تذكروا فاذا هم مبصرون»
پرهيزگاران هنگامى كه گرفتار وسوسه هاى شيطان شوند، به ياد خدا و پاداش و كيفر او مى افتند; و (در پرتو ياد او، راه حق را مى بيند و) ناگهان بينا مى شوند.

حضرت على (علیه السلام) مى فرمايد:«مداومت بر ذكر الهى غذاى روح و كليد رستگارى است».
با توجه به اهميّت «ذكر الهى» و نقش سازنده آن در پيشرفت معنوى انسانهاى مؤمن، خداوند مؤمنان را از توجه به امورى كه انسان را از ياد خدا باز مى دارد بر حذر مى دارد:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُلْهِكُمْ أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمْ الْخَاسِرُونَ»
اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اموال و اولادتان شما را از ياد خدا باز ندارد و هركس چنين كند از زيانكاران است.
بديهى است توجه به مال و زندگى دنيوى در صورتى نهى شده است كه انسان را از يادخدا باز دارد و به عبارت ديگر; هدف انسان در زندگى توجه به آنها باشد ولى در صورتى كه انسان مراقب نفس خويش باشد و از اينها به عنوان وسيله براى رسيدن به سعادت ابدى استفاده كند، نه تنها مذموم نيست بلكه سفارش هم شده است.
پس اموال و اولاد تا آنجا كه از آنها در راه خدا و براى نيل به حيات طيبه كمك گرفته شود، از مواهب الهى هستند و مطلوب مى باشد اما اگر علاقه افراطى به آنها سدى در ميان انسان و خدا ايجاد كند، بزرگترين بلا محسوب مى شود. و خسرانى بزرگ است كه در آيه شريفه به همين معنا اشاره شده است.
تعبير به «خاسرون» به خاطر اين است كه حب دنيا چنان انسان را سرگرم مى كند كه سرمايه هاى وجودى خويش را در راه لذت ناپايدار و اوهام و پندارها صرف مى كند و با دست خالى از دنيا مى رود در حالى كه با داشتن سرمايه هاى بزرگ براى زندگى جاودانه اش كارى نكرده است.
در حالات عالم بزرگ شيخ عبدالله شوشترى از معاصرين مرحوم علامه مجلسى نوشته اند: او فرزندى داشت كه بسيار مورد علاقه او بود، اين فرزند سخت بيمار شد، پدرش مرحوم شيخ عبدالله، هنگامى كه براى اداى نماز جمعه به مسجد آمد پريشان بود، هنگامى كه طبق دستور اسلامى، سوره منافقين را در ركعت دوم تلاوت كرد و به اين آيه رسيد، چندين بار آيه را تكرار كرد! پس از فراغت از نماز، بعضى ياران علت اين تكرار را سؤال كردند; فرمود:
هنگامى كه به اين آيه رسيدم به ياد فرزندم افتادم، و با تكرار آن به مبارزه با نفس خود برخاستم، آنچنان مبارزه كردم كه فرض كردم فرزندم مرده، و جنازه اش در برابر من است و من از خدا غافل نيستم، آنگاه بود كه ديگر تكرار نكردم!.